Weer thuis!

Lieve allemaal,

Wat heb ik nog van mijn laatste week genoten! Er was nog zoveel wat ik wilde doen, ik had er nog wel een tijdje door kunnen brengen!

Van het geld dat ik in Nederland had ingezameld, heb ik een deel gebruikt om spulletjes voor de kinderen in het weeshuis te kopen (blokken, boekjes, spelletjes, tandenborstels, potloden, schriftjes etc.). Jet en Manuela hadden, net als ik, een hele koffer vol spullen voor de kinderen daar. We hebben onze spullen bij elkaar gelegd en verdeel over het weeshuis in Banko, het weeshuis en Sekyere en het Babies Home. Vrijdag zijn we meteen spullen naar de weeshuizen gaan brengen en wat waren ze er blij mee! Ik wil namens alle kinderen daar en mezelf iedereen die een bijdrage heeft geleverd dan ook heel erg bedanken daarvoor! Het deel wat van het geld is overgebleven, zal naar het studiepotje van de kinderen gaan. In Sekyere zijn Mathias onze kleren bij de kleermaker op gaan halen. We hadden in Kumasi stofjes gekocht waar ik een broek van liet maken en Mathias een broek en een shirt. Dit nam echter wat meer tijd in dan gedacht, want hier en daar moest nog wat worden aangepast.
Toen we terug kwamen was er een verassing voor Mathias: zijn koffer, die bij de overstap in Turkije was achtergebleven, was eindelijk in het guesthouse aangekomen! Ekow, die bij Toontje in de buurt woont, is hem komen brengen.
Zaterdag ben ik met Mathias, Manuela, Ekow en Atta naar de heilige berg geweest, die we hebben beklommen. Het was een mooie route om te lopen en er was onderweg veel te zien. De hele dag lopen mannen en kinderen de berg op en neer met kratten water of iets om te verkopen op hun hoofd. Op deze berg wonen ook allemaal mensen. Deze dag waren er twee beroemde ghanese acteurs die de berg bezochten, iedereen wilde met hen op de foto. Ik vond het dan ook wel leuk toen een van de acteurs de smekende mensen negeerde en met mij op de foto wilde, haha! En ook Atta en Ekow staan met hen op de foto, wat toch een ware glimlach bij ze losmaakte.
Zondag hadden we afgesproken om naar de kerkdienst van het Childerens Home te gaan, die in het schooltje gegeven werd. Alex, de vader van het weeshuis, nam ons apart en deed een aangepaste dienst voor ons in het engels.
Maandag hadden we een best rustig dagje, daar was iedereen wel even aan toe! Die middag heb ik in mijn eentje een taxi naar Effiduase gepakt, om daar wat snoep voor mijn afscheid in het weeshuis en broden voor het guesthouse te kopen. Op het feit na dat ik met vijf andere Ghanezen tegelijk in de auto zat en de motor even uitviel toen we een berg op reden, was het prima te doen!
Dinsdag was het de dag dat in het kliniekje van Banko alle baby's van het dorp werden gewogen en ik ging daar met Mathias en Manuela een kijkje nemen. Jet lag inmiddels ook alweer een tijdje ziek op bed...
Opweg naar het klinieke kwamen we langs een huisje, waar offers voor de rivier geest werden gebracht. Normaal is de offerplaats bij een boom achter het huisje, waar dan een paar lege flessen drank liggen. Nu werd er veel muziek gemaakt en mensen wenkte ons om te komen kijken, terwijl ze normaal liever niet hebben dat er blanke mensen komen. In het huisje was een flink bloedspoor te vinden, dat leidde naar een bakje, waaruit wat veren staken. We werden op stoelen gezet en wachtten af. Stiekem was ik wel een beetje bang voor ''rare'' rituelen die nog zouden kunnen komen, je weet maar nooit.. Maar na een tijdje gewacht te hebben vervolgden we onze tocht naar het kliniekje. De kinderen die die nog niet konden staan werden in een zak aan de boom gehangen, waardoor ze gewogen konden worden. Ik was eventjes helemaal in mijn element; ik kan echt uren alleen maar naar baby's kijken en daar erg van genieten. Ik was op de juiste plaats! Net als de andere dagen van de week, gingen we na de lunch weer helpen in het weeshuis. In de tussentijd waren er ook nog een paar Ghanezen een een Nederlands stel te gast geweest in het gusterhouse.
Intussen was Jet weer aardig opgeknapt en stonden er nog wat zakken met baby spulletjes te wachten die naar het Baby Home gebracht moesten worden: voor mij geen straf! Ik heb me weer een ochtendje vermaakt met het knuffelen van baby's. Die middag was alweer mijn afscheidfeestje in Anja's Childerens Home, het weeshuis in Banko, waar ik het grootste deel van mijn tijd heb doorgebracht. Er werd, net als bij het afscheid van Natasja, gedanst en gezongen, er werd uitgesproken hoe fijn ze het vonden dat ik er was komen helpen en er werd voor mij gebeden. Ik probeerde me tijdens het afscheid sterk te houden, maar ik vond het wel heel moeilijk. De kindjes waarmee de band net sterker aan het worden was, moest ik daar nu achter laten. Achteraf voelt het alsof ik ze een beetje in de steek heb gelaten, dat vind ik wel moeilijk. Zij kunnen zich niet aan de mensen hechten die er komen om hen aandacht te geven, ik laat het leven in Afrika gewoon dooleuk achter me en vertrek naar de wereld waar mensen zich volstoppen met eten totdat het overgewicht hen gezondheid aantast en waar mensen een uitgebreide warme douche of bad zien als iets wat zich elke dag maar weer 'gewoon' herhaald. Maar zo 'gewoon' is dat niet. Maar ook voor mij is het heel normaal te eten wanneer ik honger heb en waar ik zin in heb en de doucheknop om te draaien wanneer ik maar wil.

Donderdag begon mijn tocht naar deze wereld. Om vier uur 's ochtends ging ik met Atta naar Effiduase, om daar de tro-tro te pakken naar Accra, waar die avond mijn vliegtuig zou vertrekken. Rond half elf kwamen we bij Toontje aan, waar we die dag zouden blijven. Die avond heeft toon met haar gezin en Atta mij voor het vliegveld afgezet en was het tijd om afscheid te nemen van Ghana. De maand zat er alweer op. Vanmorgen ben ik om 7 uur aangekomen in Nederland. Ik vind het fijn iedereen weer te kunnen zien, maar mis Ghana en de mensen die ik heb leren kennen wel heel erg! Ik zou zo graaf af en toe de hoek omlopen en de kinderen in het weeshuis even een knuffel willen geven of even langsgaan bij het guesthouse. Maar zo simpel is het helaas niet. De kans dat ik er nog eens zal komen is zeker aanwezig, ik druk er echter geen stempel op. Maar ik sluit het ook zeker niet uit!

Ik wil Pat, Atta en ook Toon heel erg bedanken voor alle zorgen. Ik heb er echt een super tijd gehad. En ook speciaal mijn complimenten voor het eten in het gustehouse, elke dag heb ik er echt heerlijk gegeten!
En als ik dan toch bezig ben, wil ik nog eventjes iedereen bedanken die mijn blog heeft gelezen, de reacties zijn allemaal zo lief! Ze hebben me echt goed gedaan!

Heel veel liefs,
Iris