Munnar, Kochi, chennai, havelock & Delhi

Lieve allemaal,

In munnar verbleven we in wild elephant wild eco friendly resort, een goed hotel midden in de bergen tussen de theeplantages. Het lag nogal hoog, waardoor het erg koud was. We hebben twee dagen in ons bed doorgebracht met films, boeken en een flinke verkoudheid. De tweede dag zijn we naar het stadje géréden, maar daar was niet zoveel te belven.
Na meer dan genoeg te hebben bijgeslapen in Munnar reden we weer terug naar Kochi, waar we weer in little flowers homestay verbleven. Toen we die avond uiteten gingen kwamen er mannen naar ons toe die ons vroegen de volgende dag naar de filmstudio's te komen om mee te spelen in een reclame, waar we ook nog voor betaald zouden krijgen! Het leek ons heel leuk, maar omdat we de volgende dag weer een vlucht hadden kon het helaas niet..
De volgende dag vlogen we naar Channai, waar we een nachtje moesten slapen voor de overstap naar port Blair. In Channai sliepen we in marsan lodge, waarvan we blij waren dat we er maar een nacht hoefden te slapen.. (Kussens vies, gehorig, geen water, open ruimtes naar de gang en buiten > muggen en geen Engels sprekend personeel).
De volgende ochtend stapten we alweer het vliegtuig in, deze keer naar Port Blair, een van de Andaman eilanden. Vanuit het vliegtuig zagen we al prachtige witte strandenen, palmbomen en het blauwe water, opgelicht door zonnestralen: hier konden we ons wel een week vermaken!! Vanuit het vliegtuig gingen we meteen door naar een boot die ons naar Havelock bracht, een van de andere eilanden.
Hier verbleven we een week in island vinnies: wat prijzig, maar zeer goed!! Heerlijk eten, aan het strand met babyblauwe zee, prima kamers (half tent, half huisje) en aardig personeel! Na een paar dagen gingen we naar een ander strand, waar hoge golven waren. Hier kreeg ik een jelly achtige sliert op mijn hand geworpen door een golf, die ik er met moeite afgeslagen kreeg en enorm brandde en prikte op mijn huid. Toen er allemaal bultjes over mijn hélé huis kwamen en het alleen maar meer hun irriteren besloten we toch maar even aan iemand te vragen wat het was. Mensen mompelde wat in het Hindi tegen ons en riepen: hospital, hospital. Aangezien ze dit ook al riepen toen ik tijdens mijn verkoudheid nieste, wisten we niet hoe sérieus we het moesten nemen. Toch zijn we maar in een Riksja gestapt die ons naar het ziekenhuis bracht. De dokter was al naar huis, maar uiteindelijk kreeg ik van een vérpleegster twee pilletjes, crémé en de woorden; maybe jelly fish. Aangezien we nergens op het eiland wifi hadden konden we het zelf niet opzoeken, maar heb ik wel een vriendin en mijn vader gesmst om het op te zoeken: kon irritant tôt ernstig zijn. Hopend op het beste zijn we terug naar het resort gegaan en uiteindelijk is het vanzelf weggetrokken.
Die avond ontmoetten we in een restaurant drie israelische jongens, een meisje uit duitsland en nog een en meisje uit Australie waar we die avond nog mee op het strand zijn gaan zitten en onze belevingen in India hebben uitgewisseld.
De volgende dag besloten we om een scooter te huren. Jà, we hadden allebei nog nooit op een scooter gereden en er zelfs een beetje afkeer tegen en hadden ons rijbewijs niet mee, maar het was erg goedkoop en het zou een makkelijk vervoersmiddel zijn, dus waarom ook niet. Met alle gemak kregen we een scooter mee en al vrij snel hebben we onszelf leren scooter rijden zonder de scooter ook maar een schrammetje te bezorgen, nou dat kunnen we ook weer afstrepen!
Toen we de volgende dag met de scooter aan het touren waren, zag ik een katje op de weg liggen waar ik bij stopte. Ze leek gewond en nadat we bij haar neerknielden zagen we dat ze in haar Mond een wond had en haar voorste twee pootjes niet goed functioneerden. Ze kwam meteen tegen ons aanliggen en we besloten haar op een veilig plekje beter te leggen. Van bananenbladeren maakten we een bedje en ik stapte op de scooter om vis en water voor haar te kopen, terwijl Luca bij haar bleef. Toen ik terug was vonden we een halve kokosnoot waar we water ingoten en als drinkbak functioneerde. Zodra we ook maar een stap van het katje vandaan deden begon ze te miauwen en onze kant op te strompelen. Een Man kwam naar ons toe en vertelde dat ze twee dagen ervoor door bewoners van een dorp verderop hier was neegelegd omdat zij er niet meer vie konden zorgen. Ons hart brak en we maakten al plannen om het katje mee naar Nederland te nemen. Op het eiland was een dierenarts, die zou alleen pas de volgende ochtend beschikbaar zijn. We besloten het katje Daja te noemen en haar mee te nemen naar Island vinnies. Aangekomen bij het resort werden we meteen gewaarschuwd dat de honden haar zouden Willen opeten. Er zat dus niets anders op Dan haar mee te neem in onze kamer. Daar besloten we de wond eens goed te bekijken en bleken er allemaal maden in te zitten!!!! Met een zaklamp en pincet gingen we te werk deze te verwijderen, maar Daja liet merken dat dit veel pijn deed en Leek in een shock te komen, waardoor we besloten dat we toch maar moesten wachten tôt de volgende ochtend, wanneer we bij de dierenarts terecht zouden kunnen. Na een korte nacht, waarbij we elke keer dat we wakker waren bij Daja gingen kijken en haar bedje weer goed legden was het eindelijk Tijd om naar de dierenarts te gaan. Daja gewikkeld in een doek in mijn armen achterop de scooter en Luca die zo snel mogelijk naar de dierenarts reed. Daar aangekomen begon moesten wij Daja goed vasthouden, terwijl de dierenarts de maden probeerde te verwijderen. Inmiddels hadden deze al een deel van haar kaak weg gegeten. De kans was groot dat de maden door haar hele lijfje zaten en ze het niet zou overleven, maar opgeven deden we niet. Uiteindelijk waren de meeste maden verwijderd en spoot de dierenarts een gel op de wonden. Er kwam een blanke vrouw met haar hond aan en ze was zo lief om met ons mee te kijken naar de opties. Wij zouden de volgende ochtend vroeg vertrekken, dus niet meer voor haar kunnen zorgen. Inmiddels lag Daja er wel Heel rustig bij en reageerde ze nergens meer op. We hebben een paar uur bij de dierenarts met haar gezeten en uiteindelijk hebben we haar op een dekentje in een doos gelegd. Ze adèmde nog, maar daar was ook allés mee gezegd. Uiteindelijk stelde de vrouw voor om Daja mee te nemen, de vrouw woonde op et eiland en zou (waarschijnlijk slechts voor de laatste uren van Daja) voor haar zorgen. Dit luchtte ons op en met een brok in onze keel hebben we afscheid genomen van het kleine, maar sterke katje. Met de vrouw hebben we gegevens uitgewisseld zodat we nog kunnen horen hoe het met Daja is afgelopen, al weten we dat eigenlijk diep van binnén al...
We hebben de hélé week prachtig weer gehad, maar deze laatste dag regende het aan een stuk door. S avonds hebben we nog gezellig met de eerder ontmoette mensen gezeten en de volgende ochtend zijn we weer op de boot naar Port Blair gestapt. Meteen moesten we door naar het vliegveld voor onze vlucht terug naar Delhi, met een overstap in Kalkuta. Gisteravond zijn we weer in hotel Delhi City Centre aangkomen en morgennacht vliegen we alweer terug naar Nederland.. Vanmorgen zijn we nog naar een winkelplek en een markt geweest en vanaf nu wordt het voorbereiden op de terugweg: iets waar ik nog totaal niet op zit te wachten..

Liefs iris