Het begint te wennen!

Lieve allemaal,

Ja, we zijn alweer een paar dagen verder! Eindelijk ben ik zo ver dat ik deze cultuur (voor zover dat nu mogelijk is) een beetje onder de duim begin te krijgen.

Maandag zijn we met Ann naar een shopping mall geweest. Dit scheen een kleine te zijn, maar wij vonden hem al super groot. Dat zijn wij in Nederland echt niet gewent. Alles is er te vinden, maar het aanbod aan eten springt er echt uit! Talloze kraampjes met ijs, popcorn, fruitsapjes, koffietentjes, fast food catens (ja, ook McDonald's!) en weet ik veel wat nog meer.
Toen we wilden gaan slapen stond ons nog een verassing te wachten. Dan heb ik het niet over spinnen, hitte, hagedissen, muggenbulden of andere inmiddels 'normale' ongemakken, maar over licht. Licht. Licht van een vuurvliegje die de nacht wilde doorbrengen in onze kamer. Jeetje, wat kan zo'n beetje een licht geven zeg!

Dinsdag hebben we het fijne huis in de bergen met zijn prachtige uitzicht vaarwel moeten zeggen en ingeruild voor het piep kleine appartement, midden in de drukte van de zeer grote stad Manila. Maar ik moet zeggen, ook dat went. De douche hangt boven de wc en een kookplaatje hebben we niet, maar als de een zich tussen de muur en het stapelbed propt en de ander in het kamertje ernaast tussen de muur en het aanrechtje gaat staan kunnen zelfs onze dagelijkse sport oefeningen (touwtje springen zonder touw, hardlopen zonder vooruit te komen etc) hier plaatsvinden. We zijn nog niet zwart van viesheid of ondervoed en onze kont nog keren, dus hebben dus eigenlijk niet te klagen. Nee hoor, het is heel goed te doen!
Na onze 'verhuizing' hebben we Daniel ontmoet, hij is ook Nederlands en heeft al veel gereisd. Met hem zijn we een uurtje naar de childcare+ geweest, waar we onszelf hebben voorgesteld aan de kinderen en idem dito. Heel erg leuk! De rest van de middag hebben we nog wat simpele klusjes in het student center gedaan en 's avond heeft Daniel ons ons kennis laten maken met het Filipijnse openbaar vervoer. Wat een hectiek. Ik zie het ons nog niet zelf doen. Maar gelukkig hadden we Daniel bij ons. Per Jeapny (vergelijkbaar met een kleine fel gekleurde Amerikaanse schoolbus, die hier overal op de weg te vinden zijn en altijd prop vol zitten) zijn we naar een supermarkt gegaan en hebben we Filipijnse vrienden van Daniel opgehaald. Met zijn alle hebben we die avond nog een kaartspel in het appartement van Daniel gespeeld, heel gezellig!

Gisteren zijn we weer richting het groen gegaan. De overheid heeft veel betonen huizen laten bouwen om de mensen van de smokey mountain heen te laten verhuizen. Dit is veel beter voor hun gezondheid. Inmiddels zijn er al duizenden mensen heen verhuisd, waarvan een paar onder het project van Young focus vallen. Ze wonen hier nu 3 uur rijden vandaan en kunnen dus hier niet meer baar school, maar blijven onder het sponsoring programma vallen. Echt super! Het is een hele nette wijk met goede huizen en het ziet er netjes uit. Ook is er een school, waar onder anderen de kinderen van Young Focus heen gaan. Nu is alleen het probleem dat er geen werk is. Ze wonen er het eerste jaar gratis, maar moeten daarna 200 pesos (iets meer dan €3) per maand betalen om er te mogen blijven wonen. Veel kunnen dit niet betalen en overwegen daarom terug te gaan naar de vuilnisbelt, iets wat natuurlijk niet de bedoeling is! Wij gingen vandaag mee met de staff van YF, die eens per maand gaat kijken hoe het daar gaat. Er was een bijeenkomst van alle moeders, daarin kwam het belang vans scholing voor de kinderen ter sprake en konden deze vrouwen hun verhaal kwijt. Er waren een aantal vrouwen die het echt zwaar hadden en ook moesten huilen. Dan krijgt armoede toch wel een andere betekenis in mijn ogen. Het is juist zo troostend om te zien dat mensen hier, ondanks de armoede, wel blijven lachen en positief ingesteld zijn en dat viel nu even weg. Ze konden het huis niet betalen, hadden geen eten of er was een zeer zieke echtgenoot die vanwege een gebrek aan geld geen medicijnen kon kopen. Dat was wel even slikken. YF doet zijn uiterste best deze mensen te helpen bij het opbouwen van een toekomst en het leek ze echt goed te doen hun verhaal kwijt te kunnen. Ook waren er nog voetballen voor de kindjes uit het dorp. Die blijde gezichtjes maakten weer een hoop goed!
We zijn ook nog even snel bij de school geweest. Dat was me ook een ervaring zeg. Honderden kinderen kwamen op ons afgerend alsof we beroemd waren. Onder het gejoel van 'mommy!'- 'Where are you from?' En 'What is your name' kwamen ze op ons afstormen en wilden ze ons allemaal aanraken. Kinderen begonnen er zelfs om te vechten. Echt bizar.

Allemaal weer geweldige ervaringen, maar het sloopt wel! Elke avond zijn we helemaal uitgeput en als 's ochtends de wekker gaat is dat ook even zwaar. Maar het is het allemaal dubbel en dwars waard!

Liefs Iris